شعر رحیل از ابتهاج (ه الف سایه)

فریاد که از عمر جهان هر نفسی رفت 

دیدیم کزین جمع پرکنده کسی رفت 

شادی مکن از زادن و شیون مکن از مرگ 

زین گونه بسی آمد و زین گونه بسی رفت 

آن طفل که چو پیر ازین قافله درماند 

وان پیر که چون طفل به بانگ جرسی رفت 

از پیش و پس قافله ی عمر میدنیش 

گه پیشروی پی شد و گه باز پسی رفت 

ما همچو خسی بر سر دریای وجودیم 

دریاست چه سنجد که بر این موج خسی رفت 

رفتی و فراموش شدی از دل دنیا 

چون ناله ی مرغی که ز یاد قفسی رفت 

رفتی و غم آمد به سر جای تو ای داد 

بیدادگری آمد و فریادرسی رفت 

این عمر سبک سایه ی ما بسته به آهی ست 

دودی ز سر شمع پرید و نفسی رفت

- ه الف سایه

| برای مطالعه دیگر شعرها از این شاعر کلیک کنید |